Ο λοιμός που ενέσκηψε στην Αρχαία Αθήνα στην αρχή του «θέρους» , την ΄Ανοιξη δηλαδή, του 430 π.Χ., κατά το 2ο έτος του πελοποννησιακού πο...
Ο λοιμός που ενέσκηψε στην Αρχαία Αθήνα στην αρχή του «θέρους» , την ΄Ανοιξη δηλαδή, του 430 π.Χ., κατά το 2ο έτος του πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.) και πιθανολογείται ότι ήταν τυφώδης πυρετός ή πανώλη βαριάς μορφής
Οι ομοιότητες; Τα συμπτώματα, οι ουρές με τα φέρετρα στο Μπέργκαμο, η συνωμοσιολογία, η «δημοκρατικότητα» του ιού απέναντι σε όλους -ακόμα και ο Περικλής χτυπήθηκε από τη νόσο.
«Μια καταστροφή που δεν κάνει διακρίσεις σε φύλλο, ηλικία, θρήσκευμα, οικονομικό και κοινωνικό status. Ο πανίσχυρος Περικλής πέθανε μετά από δυο χρόνια χτυπημένος κι αυτός από τον θανατηφόρο ιό!» λέει ο Νίκος Καλτσάς που υπήρξε επί 12 χρόνια διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου
Ακολουθεί κείμενο του κ. Καλτσά που δημοσιεύτηκε στο iefimerida. gr.
Γράφει:
«Θα ξεκινήσω με ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο του μεγάλου ιστορικού.
“νόμοι τε πάντες ξυνεταράχθησαν οἷς ἐχρῶντο πρότερον περὶ τὰς ταφάς, ἔθαπτον δὲ ὡς ἕκαστος ἐδύνατο” (Δεν τηρούσαν πια καμιά από τις τελετές για την ταφή των νεκρών κι ο καθένας έθαβε τους δικούς του όπως μπορούσε).
Διαβάζοντας κάποιος αυτή τη φράση του Θουκυδίδη δε μπορεί παρά να φέρει στη μνήμη του τις εικόνες της πομπής με τα ασυνόδευτα φέρετρα στην τραγική Ιταλία του χθες, του σήμερα. Πόσο πανικό και σε ποια κατάσταση φέρνει τον άνθρωπο μια πανδημία ιού; Πόσο επηρεάζει τη συμπεριφορά του και ποιες σκέψεις περνούν από το μυαλό του; Υπάρχουν άραγε κοινά σημεία ανάμεσα στο λοιμό της αρχαίας Αθήνας και στη σημερινή πανδημία του κορονοϊού;
Ο Θουκυδίδης, που θεωρείται ο αντικειμενικότερος όλων των ιστοριογράφων της αρχαιότητας, ζώντας ο ίδιος από κοντά τα γεγονότα του Πελοποννησιακού Πολέμου, και έχοντας ιαθεί από τη φοβερή αρρώστια, όπως ομολογεί, στο δεύτερο βιβλίο της Ιστορίας του (Θουκ. ΙΙ 2.47-255) αφιερώνει εννέα κεφάλαια στον πρωτοφανή λοιμό που έπληξε την πόλη –κράτος της Αθήνας στο δεύτερο έτος του πολέμου το 430 π. Χ.. Αναφέρεται σε αυτόν κυρίως με τη λέξη η νόσος και περιγράφει με εξαντλητικές λεπτομέρειες τόσο τα συμπτώματα της, όσο και τα παρεπόμενα αυτής της πανδημίας.
Τα συμπτώματα
«Eντονοι πονοκέφαλοι, ψηλός πυρετός, φλόγωση και κοκκίνισμα των ματιών, φτέρνισμα και στη συνέχεια η νόσος έφτανε στο στήθος προκαλώντας δυνατό βήχα. Ο πυρετός ήταν τόσο ψηλός που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ανεχθούν ούτε τα ρούχα τους και ήθελαν να είναι γυμνοί, ενώ κάποιοι έπεφταν στις στέρνες τυραννισμένοι από ακατάπαυστη δίψα, αλλά όσο κι αν έπιναν δεν μπορούσαν να τη σβήσουν. Η νόσος ήταν τέτοια, ώστε οι λέξεις δεν φτάνουν για να την περιγράψουν και χτυπούσε τόσο βαριά που δεν ήταν δυνατό να αντέξει η ανθρώπινη φύση και οι περισσότεροι πέθαιναν την έβδομη ή την ένατη μέρα». Τέτοιες και ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες αναφέρει ο Θουκυδίδης γι αυτή τη θανατηφόρα επιδημία.
Ανεξέλεγκτη εξάπλωση
Το χειρότερο όλων, όμως ήταν το ότι οι άνθρωποι νοσηλεύοντας ο ένας τον άλλον κολλούσαν την αρρώστια, η οποία πλέον εξαπλωνόταν ανεξέλεγκτα. Οι γιατροί, μη γνωρίζοντας τη φύση της νόσου, πέθαιναν κι αυτοί όταν έρχονταν σε επαφή με τους αρρώστους. Οι πρακτικές και τα έθιμα ταφής είχαν εγκαταλειφθεί. Ο συνήθης τρόπος ήταν η καύση (ίσως και για λόγους προστασίας), αλλά πολλοί άνθρωποι, που δεν είχαν ούτε το χρόνο ούτε την οικονομική άνεση να έχουν δική τους πυρά, έριχναν τον δικό τους νεκρό σε πυρά στην οποία καίγονταν συγγενείς άλλων.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια